نتایج یک تحقیق که در دانشگاه کلمبیا انجام شده است نشان می دهد ما روزانه دست کم با 70 تصمیم مختلف مواجه هستیم.برخی ازا ین تصمیمات کوچک اند، مثل ینکه غذا چه بخوریم؟ یا چه بپوشیم؟ اما بقیه آنها تصمیمات دشوارتری هستند، مثل انتخاب بین دو پیشنهاد کاری، عزیمت به کشوری جدید، کنار گذاشتن بک فرد ناسالم از زندگی، سرمایه گذاری 50 درصدی در یک حوزه خاص، ازدواج تغییر پایتخت، رفراندوم یا… در همین حین سندروم علاقه به درب های باز نیز گریبانمان را می گیرد. مثلا دانشجویی که بین ادامه دادن رشته کامپیوتر، ادبیات یا جامعه شناسی مردد است. او همه آنها را دوست دارد. در کلاس های همه شان شرکت می کند و وقتش را بین همه ی آنها تقسیم می کند. یا مادری فرزندش را به کلاس شنا ، پیانو، ژیمناستیک، نقاشی، سفالگری و زبان می فرستد حتی خود مادر هم می داند که امکان ندارد فرزندش در همه ی اینها موفق شود.اما فکر می کند روزی به کارش آمد.پس تعداد زیاد تصمیم ها در هر روز به علاوه عدم توانایی در کنار گذاشتن برخی گزینه ها، فضایی ایجاد می کند که انرژی زیادی از ما می گیرد.
ادامه در این لینک می باشد
وارد یک فروشگاه شده اید، یک کیف را می بینید که طراخی بسیار جالبی دارد و برند مورد شما نیز هست. از جنس همان طراحی هایی که همیشه دنبالش بودید. می روید و آن را می خریدو دو روز بعد متوجه می شوید که چرم به کار رفته در این کیف ، اصلا با کیفیت نیست و سه ماهه خراب می شود. به علاوه آن ، دو فروشگاه آن طرف تر، همین طراحی با قیمتی به مراتب مناسب تر وجود داشت. اما شما آنجا آنقدر محو طراحی کیف شده بودید که به سرعت خرید کردید مثال دیگری را در نظر بگیریم.فرض کنید که فردی به خواستگاری شما آمده است و برای اینکه باهم بیشتر آشنا شوید قرار گذاشه اید که باهم به رستوران بروید.آن آقا به موقع سرقرار حاضر شده است. زیاد ببخشید می گوید،برای گارسون انعام می گذارد و هنگام نشستن شما، صندلی رستوران را برای شما، صندلی رستوران را برای احترامعقب می کشد. آیا یعنی وی فردی متعهد، مودب،بخشنده و معتقد به حقوق و حرمت زنان است؟ نه شما در خطای هاله ای گرفتار شدید.
حتما دیده اید وقتی یک تیم ورزشی می بازد،هر یک از اعضای تیم یک یا چند نفر را مقصرباخت شان می دانند.این موضوع در بازی های تیمی غیر حرفه ای و دوستانه نیز بسیار متداول است!خیلی بعید است یک نفر بعد از باخت تیمش بگوید،تقصیر من بود که باختیم! یا وقتی تصادف می شود، معمولا هر یک ازطرفین بشدت طرف مقابل را مقصر تصادف می داند و کسی حاضر به پذیرش قصور نیست! انگار مهمتر ازآنکه چه شده است،متهم کردن طرف مقابل که به نظر آن فرد،آدم نابلد،غیرماهر و برخوردار از سطح شعور پایین است، اهمیت دارد! یا مثلا وقتی دانش آموز یا دانشجو باشیم،معمولا اگر نمره ما کم شود براین باوریم که معلم یا استاد اشتباه تصحیح کرده است و یا اینکه آزمون خوبی برای سنجش دانش و توانایی ما نبوده است.ما بسیار توانمندتر و باهوش تر از این حرف ها و نمره ها هستیم!
نگاه تحلیلی ؛ چرا چنین چیزی رخ مید هد؟